Czarownice

Słownik Waltera W. Skeatsa przenosi angielskie słowo "witch" (czarownica) na staroangielskie słowo "wicche" albo słowo wicca "maska" lub też "wicce" zniekształcona forma "witga", skrócona forma słowa "witega" (wróżbita), które pochodzi z starego słowa "witan" (wiedzieć, widzieć). Tym samym język islandzki stwarza słowo "vitki" (czarownica) z słowa "vita" (wiedza), albo z słowa "vizkr" (mądry). "Wizard" (czarodziej) pochodzi od starofrancuskiego słowa "wischard", albo słowa "guiscart" (bystry). Angielskie słowa "wit" (kawał, dowcip) i "wisdom" (wiedza) pochodziły z tych samych korzeni. Korzenie niemieckiej "Hexe" (czarownica) znaleźć można w zachodnich Niemczech. Holenderska "Haghetisse" pochodzi od staroangielskiego słowa "Haegtesse" (straszna istota) - w dzisiejszym języku skróconym do "hag". Do dziś nie jest znane dokładne pochodzenie tych wyrazów.

Czarownice mogą to być prawdziwe, niebezpieczne stworzenia, których istnienie zapoczątkowano już dawno temu.

Stereotyp czarownicy, mianowicie starej kobiety, która lata na miotle i widuje się ją z czarnym kotem lub ptakiem, jest daleki od wyobrażenia demona, który mieszka w gniazdach i jeździ na płocie.

Dla "jeźdźca płotu" jest kilka obrazów. Może się to odnosić do tajemniczej kapłanki lasu, ale z drugiej strony istnieje taki abstrakcyjny obraz według którego nogi stworzenia siedzącego na płocie znajdują się każda z innej strony. Te strony symbolizują: jedna świat ludzi druga świat duchów, zmarłych itp.

Kiedy gniazdo czarownicy tworzy linię dzielącą świat żywych od świata umarłych, czarownica jest osobą, która może podróżować między tymi światami, przez co zyskuje ciemne jak i lecznice moce i wielką wiedzę.

Pojęcie czarownica jest pojęciem zbiorowym, którego członami są np. Incantata (przywołanie), Bacularia (jeźdź czyni miotły), Herberia (zielarka), Strix (sowa). I tak oto pojęcie czarownica obejmuje zielarkę, jasnowidza, czarodziejkę itp.

Prawdopodobnie czarownicą określano zielarkę o niewyobrażalnych umiejętnościach leczniczych, która należała do jakiegoś zakonu. Poprzez wiarę Chrześcijańską zostały one w oczach Chrześcijan uznane za demona.

Pogonie za złymi czarownicami istniały już prawie w każdej kulturze. Pogonie czarownic jako pojęcie historyczne określa pogonie za niezwykłymi kobietami od 15 do 18 stulecia. Początek karania czarownic nie leży jak myślimy w średniowieczu, ale w jeszcze młodszych czasach.

Schwytania czarownic nie obejmowały tylko kobiety. Kiedy ścigani założyli własne stowarzyszenie i niektóre regiony ich wspomagały, wtedy mężczyźni byli określani mianem czarodziejów. W Islandii 80% poszukiwanych było płci męskiej. Mężczyźni byli opisywani jako wyposażeni w pas ludzie, który zamieniał ich w zwierzęta (wilkołaki). Za zbrodnie, takie jak czarodziejstwo itp. groziła już szubienica.

W 15 stuleciu czarodziejstwo zostało przyjęte jako pakt z diabłem. W tym czasie ukazywali się różni łowcy głów, którzy poszukiwali czarownic i różnych tajnych sekt. W tym czasie rozpoczęły się legalne polowania na czarownice.

W średniowieczu postąpili krok naprzód. Zrezygnowano z sądów Bożych. Procesy mogły się zakończyć zwycięstwem dla oskarżających dopiero wtedy gdy znaleziona dowód lub oskarżony przyznał się do winy. Wtedy wprowadzono możliwość stosowania tortur przez co oskarżony był zmuszany do przyznania się, że jest czarodziejem lub czarownicą. Była również możliwość ponownego torturowania, gdy oskarżony wniósł jakby sprzeciw.

Często wykorzystywano te procesy do tego by osądzić niewinną, ale niepasującą oskarżycielowi osobę. W 16 stuleciu przerwano z zabijaniem czarownic, bo przeszkodziły im małe wahania pogody. Te wahania doprowadziły do masowych zabójstw czarownic. Jednak gdy wyniszczyli wszystkie czarownice pogoda pozostała bez zmian i nauka tego nie umiała wyjaśnić.

Przy tym nie można zapomnieć, że ludzie niekiedy się sami podawali jako czarownice. Winni byli jednak osądzani według starych praw. W 17 stuleciu podejrzenia co do czarodziejstwa padało również na dzieci. 4 kwietnia 1775 roku Anna Schwegelin za posiadanie wiadomości od diabła została osądzona jako ostatnia czarownica w Niemczech.

Później w 1782 roku w Szwajcarii została powieszona Anna Göldi ostatnia czarownica w tymże kraju. Te procesy znajdowano w całej Europie i były uznawane za wstrętne.

Koniec procesów nad czarownicami nie zakończył się dlatego, że znaleziono odpowiedzi albo dlatego, że chęć pogoni się skończyła. Doprowadziły do tego niezliczone uszczerbki i szkody wyrządzone ludzkości.

Poszukiwania czarownic jak i samo ich istnienie powstało w różnych miejscach na świecie. W afryce zachodniej obwiniano je za rozprzestrzenienie epidemii. Pewne radio ukazało wypowiedź pewnej starej damy, która mówiła, że przyjęły postać leśnych kotów i mieszkają w lesie, a ponadto kradną dusze dzieci.

Pojęcie czarownica znalazło swoje wyjaśnienie w europejsko-afrykańskim kręgu kultury. Po badaniach nad poszukiwaniami czarownic stwierdzono, że były to głównie białe kobiety, które były śledzone poprzez (posiadały) władzę. Do wspomnienia jest ty religia Wicca, która jest uznawana za religię czarownic i istnieje w USA.

Obraz czarownicy z mocami magicznymi w tych czasach jest przesadą i niema nic z tym do czynienia.

Czarownicą jest w tych czasach osoba będąca fanatykiem tajemniczych kultów. Umiejętności nie są tu koniecznie potrzebne.

Opowieści o czarownicach znajduje się najczęściej w opowieściach dla dzieci napisanych przez Braci Grimm. Najbardziej znaną bajką jest ta o "Jasiu i Małgosi". Czarownica w tej opowieści zostaje pokazana w tym samym świetle w jakim sobie ją wyobrażali dawniej ludzie.

Literackie jak i filmowe czarownice są nie do zliczenia, Występują w wielu książkach i filmach zaczynając od Szekspirowskiego "Makbeta" aż po "Blair Witch Project". Obraz czarownicy żyje dalej w teraźniejszych książkach i filmach.

Przy tym ukazuje się nowa, pozytywna forma czarownic literackich. Niektóre z książek ukazują nie złe ale dobre czarownice, ukazują czarownice, które chcą się zmienić i się zmieniają na lepsze. Występują też w jednym dziele dobre i złe czarownice jak np. "Harry Potter".